ز آهم نم به چشم چرخ بداختر نمی آید

به دود تلخ، اشک از دیده مجمر نمی آید

مگر یاقوت سیرابش به داد من رسد، ورنه

مرا سیراب گردانیدن از کوثر نمی آید

چنان کز زلف او آمد دلم بیرون به ناکامی

به این نومیدی از ظلمات اسکندر نمی آید

کمال اهل معنی در غریبی می شود ظاهر

که تا در بحر باشد نکهت از عنبر نمی آید

برآید هر که با خود، برنیاید عالمی با او

شود از مور عاجز هر که با خود برنمی آید

در افتادگی زن تا ز منزل سر برون آری

که قطع این ره از مقراض بال و پر نمی آید

حریم سینه زندان است بر دلهای سودایی

که چون غلطان شود خودداری از گوهر نمی آید

به تمکینی به آغوش من بیتاب می آیی

که می از شیشه سربسته در ساغر نمی آید

به تنهایی گرفت آفاق را خورشید بی انجم

ز اقبال آنچه می آید ز صد لشکر نمی آید

ز خودداری نشد کم گریه بی اختیار من

علاج شورش این بحر از لنگر نمی آید

من بیتاب چون اظهار درد خود کنم صائب؟

که آواز سپند از محفل او برنمی آید